Verloren in de woestijn, gevonden in mezelf

Samenvatting: Van Petra naar de Wadi Rum-woestijn: een reis van stilte, bedoeïenen en kamelen. Misschien herken jij dit ook: altijd ‘aanstaan’, overprikkeld, zoekend naar rust. Deze woestijnreis liet me ervaren hoe eenvoud, natuur en aanwezigheid helend kunnen zijn bij burn-out en depressie.

Wadi Rum ervaring & burn-out herstel – Na een zware depressie en jaren van overprikkeling wist ik dat het zo niet langer kon. Misschien herken jij dit ook: altijd bezig, nooit echt opladen, zelfs ’s nachts houdt je hoofd de motor draaiende. Voor mij werd de woestijn in Jordanië de plek om stil te vallen. Geen notificaties, geen agenda, geen Plan B. Alleen zand, sterren en stilte. En voor jou? Dit verhaal is bedoeld als spiegel én uitnodiging: als jij jezelf hier in herkent, is er ruimte om het anders te doen.

Dit is geen klassieke reisgids. Het is een eerlijk verslag over hoe stilte, eenvoud en natuur kunnen helpen wanneer je burn-out hebt of tegen depressie aanloopt—met mijn reis als kapstok, en genoeg haakjes zodat jij je eigen verhaal erin kunt terugvinden.

Aankomst in Amman: wennen aan rauwe realiteit

Amman voelde meteen anders. Onaffe huizen, rommelige straten, dashboardkleedjes tegen de zon, onverwachte politiecontroles. Voor iemand die gewend is aan strakke schema’s en opgeruimde wijken was het confronterend. Misschien herken jij dit: het besef dat je leven zó strak georganiseerd is dat er nauwelijks ruimte is om te ademen. Hier leerde ik mijn eerste les: niet alles hoeft af. Het leven is soms rommelig, en precies daarin kan ontspanning schuilen.

We overnachtten in een landelijk guesthouse. Eenvoudig, gastvrij, en precies genoeg. De volgende dag trokken we via Little Petra naar Petra. De kloof, de marktkraampjes, de eerste trappen. Ze leken eindeloos en ongelijk. Mijn knieën protesteerden. Misschien herken jij dit: je lijf dat grenzen aangeeft, terwijl je hoofd ‘doorgaan’ fluistert. Toch stond ik daar uiteindelijk, kijkend naar uit rotsen gehouwen façades die eeuwenlang hebben doorstaan waar wij elke dag tegenaan lopen: tijd en verwachting. Het was niet mijn snelste wandeling. Maar het was de eerste stap richting aanwezig zijn in plaats van presteren. (Mijn route en tips beschrijf ik uitgebreid in de subblog over Petra.)

Kamelen met bedoeïenen – een vertrouwd beeld in de Wadi Rum woestijn (YOOOVA).

Wadi Rum: stilte, structuur en het begin van overgave

Na een tweede nacht in het guesthouse begon het echte werk: vijf dagen trekken door de Wadi Rum-woestijn. “Valley of the Moon”, zeggen ze. En zo voelt het ook: rood en wit zand, kathedraalhoge rotsen, stilte die niet leeg is maar vol. Misschien herken jij dit verlangen: even nergens ‘iets’ hoeven, behalve ademen en aanwezig zijn.

• ✓ Stilte & ontprikkeling — Dagen zonder schermen en deadlines. Je zenuwstelsel zakt. Je gedachten worden minder luid.
• ✓ Structuur — Lopen–eten–rusten–slapen. Simpel en ritmisch. Juist bij burn-out geeft eenvoud veiligheid.
• ✓ Grenzen respecteren — Klimmen lukte, afdalen niet altijd. Ik koos soms voor de kamelenroute. Voor jou herkenbaar? Grenzen kiezen is geen falen, maar wijsheid.

In het bedoeïenenkamp kreeg “eenvoud” smaak. Letterlijk. ’s Avonds aten we Zarb: vlees en groente die urenlang onder de grond garen boven gloeiende kolen, afgedekt met een deksel en zand. Wanneer de deksel opengaat, komt een geur vrij die tegelijk rokerig en zacht is. We aten van grote schalen, met de hand of met bestek—niemand keek raar. Misschien herken jij hoe bevrijdend het is als je niet beoordeeld wordt, maar gewoon mag zijn.

Klimmen, dalen en de moed om anders te kiezen

De woestijn leerde me een ongemakkelijke waarheid: ik hoef niet altijd de steilste route te nemen om vooruit te komen. Met hoogtevrees en knieën die mopperden, voelde dalen soms als een nederlaag. Maar het was een kans om te kiezen voor mijn lichaam in plaats van mijn ego. Misschien herken jij dit ook: de neiging om verwachtingen te dienen, ook al kost het je te veel. De dag dat ik koos voor de kamelen in plaats van de klim, voelde eerst als opgeven en later als overgave. Vertrouwen in een andere manier van vooruitgaan.

Op de wiebelige rug van een kameel leerde ik een nieuwe definitie van controle: niet alles beheersen, maar meebewegen. Je geeft een commando, je gaat, en je twijfelt niet eindeloos. Misschien is dat precies wat jij nodig hebt in je leven nu: minder forceren, meer vertrouwen.

Uitzicht over de rode zandduinen van Wadi Rum – stilte en ruimte voor herstel (YOOOVA).

Ziek worden, zorgen en menselijkheid

De hitte, het andere eten, weinig slaap: mijn buik gaf het op. Misschien herken jij dit: dat je lichaam je stilzet, precies wanneer je hoofd nog door wil. We deelden medicijnen en zorgden voor elkaar. Niks heroïsch, gewoon menselijk. In onze prestatiemaatschappij vergeten we vaak dat kwetsbaarheid niet de zwakste, maar soms de meest moedige keuze is. De woestijn herinnerde me daaraan.

Gear die hielp (maar mijn heling niet bepaalde)

Goede spullen maken de tocht veiliger en prettiger. Ze verlagen frictie, maar nemen je proces niet over. Misschien herken jij dat kleine praktische dingen groot kunnen voelen als je al genoeg draagt.

1. Salomon Quest 4D – grip & stabiliteit
   Betrouwbare tractie op losse rots en zand; een stevige schacht die stabiliteit geeft op lange dagen. Voor mij voelde het als veiligheid onder mijn voeten wanneer het spannend werd.
2. Tasmanian Tiger MIL OPS Pack 80+24 – expeditie & draagcomfort
   Rugzak voor zware tochten en meerdaagse hikes. Robuuste materialen, stevig draagsysteem en logisch vakbeheer voor transport van al je hoofdmateriaal.
3. Tasmanian Tiger Modular Pack 30 (Olive) – daypack & organisatie
   Compacte 30L dagrugzak voor water, snacks, hoofdlamp en essentials. Licht, modulair en snel toegankelijk tijdens klim- en woestijnetappes.
4. Carinthia Defence 4 – warm & betrouwbaar
   Een warme militaire slaapzak die nachten onder de sterren draaglijk maakte. Voor mij werd het een symbool: geborgenheid in een onbekende omgeving.

Met dank aan Re-Wild voor deze mooie reiservaring.