Ik dacht dat ik na anderhalf jaar therapie alles zelf weer moest kunnen. Sommige inzichten hielpen, andere leken slechts pleisters op diepe wonden. Wat ik pas later besefte: ik worstelde al veel langer. Jaren van vermoeidheid, van me nergens thuis voelen, van het gevoel dat er altijd iets ontbrak — zonder dat ik wist wat.
Een depressie houdt je dag en nacht in een wurggreep. Ik herkende het niet als zodanig, ik dacht dat dit gewoon míjn leven was. De eindeloze vermoeidheid, het verdwijnen van glans uit de dingen die ik ooit leuk vond. Alsof het leven in zwart-wit was gezet.
Iemand zei ooit tegen me: “Verwachtingen creëren teleurstellingen.” Ik begreep die woorden pas toen de teleurstelling een constante werd. Toen ik de zwaarte niet alleen zelf droeg, maar ook mensen om me heen kwijtraakte. De pijn van depressie zit niet alleen in jezelf, maar ook in de schade die je achterlaat bij de mensen die je het meest liefhebt.
En toch vond ik iets onverwachts — niet in een therapiekamer, maar in de woestijn.
De reis naar binnen begint met de reis naar buiten
Op de zandvlaktes rond Petra voelde ik mijn adem voor het eerst in maanden weer dieper gaan. Geen korte, gespannen ademteugen die bij angst en depressie horen, maar een trage ademhaling die leek op te stijgen uit de aarde zelf.
De woestijn laat je voelen hoe klein je bent. Het confronteert je met je nietigheid, en juist dat werkt bevrijdend. Onze gedachten en problemen lijken thuis altijd alles te vullen. Maar daar, omringd door rotsen die ouder zijn dan wij kunnen bevatten, besef je plotseling: ik ben slechts een stofje in de kosmos. En dat is geen tekort — dat is een wonder.
De wetenschappelijke kracht van stilte
Wat ik intuïtief ervoer, wordt bevestigd door onderzoek. Studies tonen aan dat stilte de aanmaak van nieuwe hersencellen in de hippocampus stimuleert — een gebied dat cruciaal is voor leren, geheugen en emotie. Italiaans onderzoek liet zien dat twee minuten volledige stilte een sterker kalmerend effect heeft dan klassieke muziek: hartslag, bloeddruk en ademhaling daalden sneller.
Maar de stilte van een stad is niet de stilte van de woestijn. Op de Veluwe hoor ik altijd het geruis van de snelweg. Een herinnering dat de hectiek nooit echt ophoudt. In de woestijn is er niets. Geen auto’s, geen vliegtuigen, geen buren. Alleen de wind die over zandgolven fluistert en soms het ritme van je eigen hartslag.
Natuur als spiegel voor de ziel
Een wandeling in de natuur is bewezen heilzaam: het vermindert stress en kan het risico op depressie verlagen. Voor mij werd de woestijn meer dan een wandeling. Het was een herverbinding met iets fundamenteels.
De zon die opkomt, of je nu gelukkig bent of niet. De maan die groeit en krimpt, ongeacht onze persoonlijke drama’s. Die eeuwige cyclus liet me zien dat mijn depressie niet mijn identiteit was, maar een fase — net zo natuurlijk als droogte of regen.
In therapie leerde ik gedachtenpatronen en cognitieve vervormingen herkennen. Waardevol, zeker. Maar de woestijn leerde me iets wat geen boek mij kon vertellen: genezing kan ook liggen in het durven zwijgen. In de moed om simpelweg te luisteren naar de aarde onder je voeten. In Wadi Rum ervoer ik die stilte op een manier die ik nooit eerder had gekend.
De energie van eeuwigheid
Tussen rotsen die miljoenen jaren oud zijn voel je tijd anders. Deze stenen zagen dinosaurussen verdwijnen, hebben ijstijden doorstaan, en zullen er nog staan lang nadat wij verdwenen zijn.
Dat perspectief relativeert zonder te bagatelliseren. Het zegt niet: jouw pijn doet er niet toe. Het zegt: jouw pijn is onderdeel van iets veel groters. En dat geeft kracht.
Wetenschappers onderzoeken stilte inmiddels als mogelijke aanvullende behandeling bij angst en depressie. Voor mij was het geen vervanging van therapie, maar wel de ontbrekende sleutel.
De dieren als gidsen
In de woestijn leven dieren die perfect omgaan met schaarste. Ze verspillen geen energie aan piekeren. Een hagedis zoekt schaduw. Een vos jaagt als hij honger heeft. Simpel, instinctief, precies wat nodig is.
Ik keek naar een woestijnvos en zag hoe hij onverstoord zijn pad vervolgde. Geen zorgen over gisteren, geen angst voor morgen. Alleen dit moment. Hij werd mijn stille leraar, een spiegel voor wat ik zelf was vergeten: leven kan eenvoudig zijn.
De filosofie van aanvaarding
In therapie had ik geleerd dat ik mezelf zag als kapot, mislukt, niet genoeg. Dat geloof kleurde mijn gedrag en bevestigde mijn eigen overtuigingen.
Maar in de woestijn, omgeven door horizon en stilte, veranderde er iets. Misschien was ik niet kapot. Misschien was ik gewoon een mens in een moeilijke periode, net zoals de woestijn tijden van droogte kent. Alles onderdeel van een groter geheel.
Terugkeren naar jezelf
Stilte biedt meer dan rust: het geeft een toevluchtsoord voor herstel. Studies tonen aan dat stilte concentratie, zelfreflectie en geestelijke gezondheid versterkt.
Na dagen in de woestijn merkte ik dat mijn gedachten stiller werden. Niet omdat mijn problemen verdwenen waren, maar omdat er weer ruimte was. Ik kon ademhalen, zonder dat mijn hoofd me wurggreep.
De woestijn liet me zien dat genezing niet altijd betekent dat je alles oplost. Soms betekent het: erkennen dat je deel uitmaakt van iets groters, en dat je emoties net zo natuurlijk zijn als regen en storm.
Een nieuwe overtuiging
Toen ik terugkeerde uit de woestijn, droeg ik iets mee dat geen therapie mij had kunnen geven: de overtuiging dat ik niet alleen ben. Dat stilte niet leeg is, maar vol. Dat de aarde zelf een bondgenoot kan zijn in genezing.
Die ervaring werd de eerste steen onder Be Your True Color en Yooova. Wat ik in de woestijn vond, wilde ik meenemen naar de wereld waarin wij allemaal leven: hectisch, druk, vaak zonder ruimte om te ademen. Met Yooova en BYTC wil ik precies dát mogelijk maken — momenten van stilte, rust en herverbinding, zelfs midden in ons dagelijkse leven.
Met dank aan Re-Wild voor deze mooie reiservaring.
Slot: jouw stilte-moment
Ik weet nu: ik ben iemand die door dalen gaat, maar ook weet hoe het voelt om op een bergtop te staan. Iemand die geleerd heeft dat de natuur een therapeut is, als je bereid bent naar haar te luisteren.
De woestijn gaf me het inzicht dat je in ultieme stilte pas voelt dat je nooit echt alleen bent. Je bent verbonden met alles wat was, is en nog zal zijn. En dát is genezing in haar puurste vorm.
En jij? Wanneer heb jij voor het laatst echte stilte opgezocht? Niet de stilte van een afgesloten kamer, maar de stilte van de natuur, waar je ziel weer kan ademen?